این پژوهش با هدف بررسی نقش تعدیلگر ذهن آگاهی، تنظیم هیجانی، و خودسرزنشی در رابطه بین خشونت علیه زنان و سلامت روان پرستاران زن متاهل شهر مسجدسلیمان انجام شد. نمونه مورد پژوهش 150نفر پرستار زن متاهل به روش دردسترس انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده این پژوهش پرسشنامه ذهن آگاهی (FFMQ)، پرسشنامه تنظیم هیجان (DERS)، پرسشنامه خودسرزنشی،(FSCRS) پرسشنامه خشونت علیه زنان و پرسشنامه سلامت روان(GHQ) بودند. ارزیابی و تحلیل نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS-22 انجام گرفت. برای آزمون فرضیه های پژوهش از روش همبستگی ساده و رگرسیون تعدیل گر استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین خشونت علیه زنان و سلامت روان همبستگی منفی معنادار وجود دارد. همچنین بررسی نتایج رگرسیون تعدیل گر بیانگر آن بود که ذهن آگاهی و تنظیم هیجانی رابطه ی بین خشونت علیه زنان و سلامت روان را تعدیل می کند و نیز بر اساس یافته ها خودسرزنشی تعدیل گر رابطه خشونت علیه زنان و سلامت روان نمی باشد.

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر افسردگی، اضطراب، انعطاف‌پذیری ‌روان‌شناختی و سازگاری پس از طلاق زنان طلاق‌گرفته شهر اهواز بود. بدین‌منظور چهار نفر از زنان طلاق‌گرفته با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. در این پژوهش از طرح تجربی تک‌موردی از نوع خط پایه چندگانه همزمان استفاده شد. مشارکت‌کنندگان در چند مرحله خط پایه، 8 جلسه مداخله درمانی و 2 نوبت پیگیری شرکت کردند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه افسردگی بک (BDI-13)، پرسشنامه اضطراب بک (BAI)، پرسشنامه پذیرش و تعهد نسخه دوم (AAQ-II) و پرسشنامه سازگاری پس از طلاق فیشر (FDAS) بودند. داده‌ها به روش ترسیم دیداری، شاخص تغییر پایا (05/0P <) و فرمول درصد بهبودی تحلیل شدند. نتایج نشان داد که درمان متمرکز بر شفقت بر کاهش افسردگی، اضطراب و افزایش سازگاری پس از طلاق اثر معناداری داشت اما بر افزایش انعطاف‌پذیری روان‌شناختی معنادار نبود. بنابراین درمان متمرکز بر شفقت می‌تواند به عنوان روشی جدید در کاهش افسردگی، اضطراب و افزایش سازگاری پس از طلاق برای روان‌درمانگران و مشاوران خانواده مورد استفاده قرار گیرد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر درمان پذیرش و تعهد بر استرس فرزندپروری، افسردگی و انعطاف‌پذیری روان‌شناختی مادران کودکان مبتلا به اختلال اتیسم شهر اهواز بود. تعداد 45 نفر از مادرانی که فرزندانشان دارای این اختلال (اختلال اتیسم) تشخیص داده شده بودند پس از ارزیابی اولیه و احراز شرایط پژوهش انتخاب و در دو گروه درمان پذیرش و تعهد و کنترل گماشته شدند. شرکت‌کنندگان پرسشنامه استرس فرزندپروری– فرم کوتاه (FS– PSI) ،پرسشنامه افسردگی بک پرسشنامه – ویرایش دوم (BDI-II)پذیرش و عمل- ویرایش دوم (AAQ-II) را در سه مرحله پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری 2 ماهه تکمیل کردند.گروه آزمایشی به‌مدت 8 جلسه 90 دقیقه‌ای آموزش گروهی مبتنی بر درمان پذیرش و تعهد دریافت کردند. نتایج پژوهش حاضر اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر درمان پذیرش و تعهد را بر کاهش استرس فرزندپروری و افسردگی و افزایش انعطاف‌پذیری روان‌شناختی مادران کودکان مبتلا به اختلال اتیسم تاییدکرد. هم‌چنین دست‌آوردهای درمان در پیگیری 2 ماهه پایدار باقی‌ماند. نتایج این پژوهش پیشنهاد می‌کند که این برنامه درمانی به‌منظور بهبود سلامت روانی خانواده‌های کودکان دارای اتیسم مورد استفاده قرارگیرد.

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر فرزندپروری ذهنآگاهانه بر علائم روان‌پزشکی و کفایت فرزندپروری مادران کودکان با نیازهای ویژه انجام شد. جامعه آماری کلیه مادران کودکان با نیازهای ویژه شهرستان دزفول بودند که در مدارس استثنایی تحصیل می‌کردند. که با روش دردسترس انتخاب شدند. طرح پژوهش آزمایشی از نوع پیش- آزمون و پس- آزمون با گروه کنترل بود. که در آن ۴۹ نفر مادر کودکان با نیازهای ویژه انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه (۲۵ نفر گروه آزمایشی و ۲۴ نفر گروه گواه) گمارده شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه علائم روان‌پزشکی (SCL-90-R) و پرسشنامه احساس کفایت فرزندپروری (PSOC) بود. مداخله آموزشی در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه‌ای برای گروه آزمایشی اجرا شد اما گروه گواه مداخله‌ای دریافت نکرد. داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی و آمار استنباطی از جمله تحلیل کوواریانس تحلیل شدند. نتایج نشان داد که آموزش فرزندپروری ذهنآگاهانه در کاهش علائم روان‌پزشکی و افزایش کفایت فرزندپروری موثر می‌باشد