Back

طرح ارزشیابی توصیفی

در این مقاله دو معلم مقطع ابتدایی با ذکر دلایل خودشان از موضع خود دال بر نمره دادن (ارزشیابی سنتی) یا ندادن (ارزشیابی توصیفی) به دانش آموزان دفاع می کنند.

فرانسوآ کلر طرفدار سفت و سخت نمره دادن (مخالف ارزشیابی توصیفی)

صورتی زاویه دار، سایه ای بلند، ریش پروفسوری کم پشت و موهایی نسبتا نا مرتب . . . فرانسوآ کلر معلم یکی از مدارس ابتدایی منطقه ی نوزده پاریس است. نزدیک به بیست سال است که او در مدرسه ی راهنمایی ژورژ روئو به حرفه ی تدریس اشتغال دارد. این معلم با تجربه که مسئول آموزش الکترونیک در سندیکای اصلی معلمان فرانسه نیز هست، از اولین روز تدریسش تا به الان، به شیوه ی سنتی به دانش آموزانش نمره می دهد: «من این کار را به خاطر خود دانش آموزانم انجام می دهم». خیلی مواقع پیش می آید که وی به دانش آموزان نمرات پایینی نیز بدهد چرا که از نظر وی «برخی از دانش آموزان هنوز معنای کار و تلاش را فرا نگرفته اند».

 کلر اعتقاد دارد که تنها به نیازهای دانش آموزانش پاسخ می دهد: «در سال 1980 من در مدرسه ی سنه مارن تدریس می کردم. ما تصمیم گرفتیم برای مدتی به صورت آزمایشی فرایند نمره دادن به دانش آموزان خود را متوقف کنیم. پس از دو سال اما همه چیز به هم ریخت، والدین از شیوه ی ارزشیابی ما چیزی سر در نمی آوردند و خود دانش آموزان هم تمایل داشتند که ما به همان شیوه ی سنتی قدیمی از آن ها امتحان بگیریم و به ایشان نمره بدهیم. مشخص شدن بالاترین و پایین ترین نمره در کلاس و متوسط نمره ی دانش آموزان، به ایشان این امکان را می داد تا بدانند از نظر درسی چه جایگاهی در کلاس دارند».

فرانسوآ کلر تلاش بسیاری می کند تا دانش آموزان پیشرفت کنند و زمان بسیاری را به تصحیح اوراق ایشان اختصاص می دهد و به بهترین نحوی که از دستش بر می آید به کارهای آن ها نمره می دهد، او تنها خود برگه را در نظر نمی گیرد بلکه میزان پیشرفت دانش آموزانش را هم مد نظر دارد. وی روی برگه ی دانش آموزانش یادداشت هایی می گذارد که برای کمک به ایشان بسیار مفید است. «دانش آموزان و به خصوص والدین ایشان توجه بسیار بیشتری به نمرات امتحانات آخر سال نشان می دهند. این مساله از نظر من درست نیست».

اما آیا اعتقاد این معلم به نمره دادن به همه ی فعالیت های دانش آموزان سبب تحمیل اضطراب و فشار از طرف والدین به خصوص با فرا رسیدن زمان امتحانات آخر سال نمی شود؟  وی در پاسخ به این پرسش ها می گوید : «جامعه ی ما به طور دائمی در حال ارزشیابیست، حتی نهادهای بین المللی اقتصادی وضعیت اقتصادی کشورها را ارزیابی می کنند، پس چه علتی دارد که دانش آموزان را ارزشیابی نکنیم و به ایشان نمره ندهیم؟ مدرسه باید خود را با واقعیت زندگی سازگار سازد. با حبس کردن دانش آموزان در یک اتاق تو خالی نمی توان وی را از ویروس هایی که در فضای خارجی وجود دارد محافظت کرد بلکه باید ایشان را با سختی های زندگی در جامعه آشنا ساخت. مدرسه هم باید مثل جامعه نمره بدهد و دسته بندی کند. این مساله که دانش آموزان تمایل داشته باشند خودشان را با هم مقایسه کنند کاملا طبیعی است. دانش آموزان برای رویارویی با زندگی واقعی در عین حال نیاز به بازی و منازعه بین خودشان دارند.

کلر با صراحت می گوید: «همیاری دانش آموزان از نظر روانی وظیفه ی من نیست، از اصطلاح آموزش دهنده خیلی بدم می آید، وظیفة من انتقال مطالب به بهترین وجه ممکن به دانش آموزانم است». تاثیرات منفی ای که نمره دادن ممکن است بر دانش آموز داشته باشد و این که ممکن است توجه وی را بیش از آنکه معطوف به پیشرفت هایی که در طول سال تحصیلی دارد متوجه جایگاهش در بین سایر دانش آموزان کند در نظر او چندان اهمیت ندارد. فرانسوآ کلر در عوض اعتقادی به نمره دادن به دیکته و رسم الخط دانش آموزان ندارد چرا که به گفته خود باید به شخصیت دانش آموزان احترام گذاشت، برای تصحیح دیکتة دانش آموزان، او تنها به نوشتن توصیه هایی روی برگة آنها اکتفا می کند، هرچند که اعتقاد دارد این مساله سبب تشویق دانش آموزان به بیشتر و بهتر کار کردن روی دیکته نمی شود.

همچنین، کلر اعتقاد دارد که لازم است تحقیقات بسیار بیشتری حول محور نمره دادن یا ندادن به دانش آموزان انجام گیرد: « من دیگر تحمل این مساله را ندارم که عده ای عنوان می کنند باید تغییرات گسترده ای در نظام آموزشی صورت بگیرد بدون آن که عمیقا در مورد تاثیر این تغییرات مطالعه و تحقیق کرده باشند. حذف کردن کامل نمرات چه تغییری در وضعیت تحصیلی دانش آموزان ایجاد خواهد کرد؟ بر آینده ی ایشان چه تاثیراتی خواهد داشت؟ من تنها انتظار دارم که بتوانند من را در این مورد با ارائه ی دلایل علمی قانع کنند.» تا آن زمان کلر برای ارزشیابی دانش آموزانش به طور سنتی از 1 تا 20 به آن ها نمره می دهد چرا که از 19 سال پیش تا کنون این کار را کرده و حالا :«تغییر دادن این روش کار بسیار سختی است».

 

ژولی دوتوآ پیشتاز حذف نمره (مدافع ارزشیابی توصیفی)

ژولی دوتوآ نزدیک به سه سال است که در مدرسه ی ابتدایی ژرارد فیلیپ در نیورت است. این مدرسه 543 دانش آموز دارد که یک سوم از آن ها فرزندان خانواده های محروم هستند. مسئولان این مدرسه، از سال 2011، به تدریج سیستم نمره دهی را حذف کرده اند. خانم دوتوآ می گوید : «ما از سیستمی تحت عنوان نقطه های سبز و قرمز استفاده می کنیم، به این ترتیب که دو نقطه ی سبز معادل خیلی خوب است، یک نقطه ی سبز معادل خوب، یک نقطه ی قرمز معادل متوسط و در نهایت دو نقطه ی قرمز معادل ضعیف. آیا این شیوه ی نمره دهی در اصل شکل دیگری از همان A , B , C , D معروف است؟ به هیچ عنوان :« ما کار هر دانش آموز را تجزیه کرده و تمامی قسمت های آن را به طور جداگانه بررسی می کنیم و برای رسیدن به این سیستم کاری از کتاب جامعه مهارتهای فردی بهره برده ایم. ما مهارت های دانش آموزان را به هشت دسته تقسیم کرده ایم:  خواندن ، نوشتن ، گوش دادن ، صحبت کردن ، دانش ، رفتار و آداب ، به کار بردن و در نهایت تحلیل کردن».

این زن جوان اهل اوورنی برای مدت هشت سال در یکی از مدارس حومه ی پاریس تدریس می کرد که بچه هایی معلول را ثبت نام می کرد و احساس می کند که دانش آموزان مدرسه ی جدیدش هم به همان اندازه به توجه و رسیدگی نیاز دارند: «با سیستم جدیدی که ما راه اندازی کرده ایم، دانش آموز به خوبی درک می کند که در چه زمینه ای توانایی دارد و در چه زمینه ای باید بیشتر تمرین کند. این مساله سبب تقویت احساس مسئولیت پذیری در وی می شود». این مساله از طرفی سبب میشود دانش آموزان نتوانند خودشان را با یکدیگر مقایسه کنند. ولی آنها می توانند در سایر زمینه ها با هم رقابت کنند، مثل ورزش، نیازی نیست در درس هم با هم رقابت داشته باشند». به همین ترتیب معضل نمره ی بد نیز از میان برداشته می شود. «در سن کودکی و نوجوانی، دانش آموزی که نمره ی پایینی به دست می آورد، خیلی سریع با خود می گوید: من هیچ چیزی بلد نیستم». این مساله می تواند تاثیر بسیار بدی روی اعتماد به نفس وی داشته باشد. با شیوه ای که ما به کار گرفته ایم، یک دانش آموز هر چه قدر هم که در حوزه ای ضعیف عمل کند، می تواند به نقاط سبزی که در سایر حوزه ها به دست می آورد، دل خوش کند و به سمت و سوی ناامیدی کشیده نشود».

نظامی که برای سنجش توانایی های دانش آموزان مان در پیش گرفته شده، سبب شکل گیری تغییرات فراوانی شده است. در وهله ی اول لازم بود تا به والدین توضیح داده شود چرا که ایشان با این شیوه ی ارزشیابی به هیچ عنوان آشنا نبودند. پس از آن نیز لازم بود تا به معلمان آموزش های لازم در این زمینه داده شود. آن ها دیگر به شیوه ی سابق تدریس نمی کنند : «با شیوه ی جدید، من مجبورم هر بار که می خواهم تکلیفی به دانش آموزانم بدهم، به خوبی اهدافم را مشخص کنم».

 چند روز پیش برای تدریس یک مبحث جدید از کتاب دور دنیا در هشتاد روز ژول ورن استفاده کردم. در وهله ی اول از دانش آموزان خواستم تا به گروه های سه یا چهار نفره تقسیم شوند و پس از آن از هر گروه خواستم تا بر مبنای کتاب، یک رخداد اجتماعی را آماده کرده و آن را سر کلاس بازی کنند. در زمان اجرای هر گروه سایر دانش آموزان باید به دقت به اجرای اعضای گروه نگاه می کردند. در پایان تدریس مطالب، هر دانش آموز باید می توانست نظر خود  را به درستی و با به کار بردن بیانی شیوا و صریح بیان کرده و در برابر سایرین از آن  دفاع کند. حال در این میان به این مساله بسیار توجه داشته باشید که با بهره بردن از این شیوه ی تدریس به هیچ عنوان نیازی نیست معلم برای تمامی دانش آموزان کلاس، از ضعیف ترین دانش آموز گرفته تا قویترین آنها، به شکلی یکسان مطالب را ادا کند. مساله ای که در شیوه ی تدریس سنتی همواره مشکل آفرین بوده و خواهد بود: «من از هر دانش آموزی با توجه به سطحی که دارد کار می خواهم. برای مثال از یکی می خواهم عبارتی که نکته ی گرامری آن در همان روز تدریس شده را به درستی به کار ببرد و از دانش آموز قوی تری که در کنار وی می نشیند می خواهم تا کار بیشتری انجام بدهد. هر دانش آموز با توجه به سطح و توانایی خاص خود مسیر تحصیلی اش را طی می کند. البته متاسفانه مساله ای که در اینجا مطرح می شود این است که در پایان سال سوم راهنمایی، از آنجایی که امتحانات به صورت سراسری برگزار می شود، لازم است تا از روی اجبار به شیوه ی سنتی عمل کرده و به دانش آموزان نمره بدهیم».

متاسفانه گروهی به دنبال آن هستند که به هر شیوه ی ممکن در سیستم ارزشیابی مدرسه ی ژرارد فیلیپ دنبال اشکال بگردند: « مدرسه ی ما جاییست که دانش آموزان در آن احساس راحتی می کنند، دائما این احساس را ندارند که دیگران ایشان را مورد قضاوت قرار می دهند، به یکدیگر یاری می رسانند و در نهایت محیط آموزشی ای بسیار آرامی را تجربه می کنند.»

سرکا، مرکز تحقیقات دانش و یادگیری که زیر نظر دانشگاه پوآتیه فعالیت می کند،  روی شیوه ی آموزشی ای که از سه سال پیش تا به الان در مدرسه ی ژرارد فیلیپ به کار گرفته می شود تحقیق کرده است. مطابق نتایج یکی از تحقیقات این گروه : «زمانی که فشار نمره دادن از روی دوش دانش آموزان برداشته می شود، مشکلات درسی دانش آموزان ضعیف تا 34 درصد کاهش پیدا می کند».